الف) در پروازهای فضایی و پروازهایی با سرعت فوق صوت بدن آدمی از طریق تغییر ناگهانی سرعت یا جهت مسیر، در معرض نیروهای شتاب دهنده( نیروی G) قرار می گیرد.

(یک G) برابر نیرویی هم اندازه ی یک بار نیروی گرانش طبیعی است مثلاً وقتی که شخصی روی صندلی می نشیند نیرویی که پیکر او روی ته صندلی می فشارد برابر یک G است)

اگر نیرویی که بر ته صندلی فشار می آورد چهار برابر وزن طبیعی بدن باشد آن نیرو چهار G خواهد بود، اگر نیروی وارد بر ته صندلی کمتر از وزن بدن او باشد در آن صورت G منفی خواهد بود.

هنگامی که خلبان در G4 پرواز می کند در آن صورت فشار خون سیاهرگهای پا 4  برابر فشار خون طبیعی خواهد شد، قلب نمی تواند تلمبه بزند مگر آنکه خون سیاهرگی به آن بازگردد از این رو خون قابل ملاحظه ای در پاها جمع می شود و اگر خلبان نشسته باشد جریان خون به مغز تقریباً متوقف شده حاصل آن نوعی فقدان بینایی است و هیپوکسی مغز منجر به ناهشیاری می شود. در G3 یا G4 خلبان یا فضانورد در به کاربردن ماهیچه هایش با مشکل روبرو می شود بافت چهره به پایین کشیده می شود و پلک ها فرو می افتد در G5 حرکت دادن بدن تقریباً غیرممکن است تنفس قطع می شود چون ماهیچه های تنفسی دست از کنش برمی دارند.هنگامی که نیروی G مثبت زدوده می شود بیشتر این نشانه ها به سرعت از میان می روند.وقتی که G منفی می شود( در حالت لوپ که هواپیما بصورت وارونه پرواز می کند به طوری که خلبان را کمربند صندلی نگه می دارد) خون متوجه سر شخص می شود سیاهرگهای گردن بیش از حد منبسط شده ، فشار زیاد در حدقه چشم پدید می آید و دید شبکیه به سب پر شدن رگهای خونی شبکیه از خون، تار
می شود.

اثرات فیزیولوژیکی G منفی بسیار پایاتر از G مثبت است و مشکلات بینایی و سردرد ممکن است تا ساعتها بعد باقی بماند.

فضانوردان برای به حداقل رساندن نیروهای G به هنگام پرواز از زمین یا بازگشت به آن، دراز می کشند و لباسهای مخصوص ضد گرانشی به تن می کنند این لباسها در جریان شتاب گرفتن به طور خودکار پر از هوا شده و فشار وارد بر بدن را افزایش می دهند و از جمع شدن خون در یک جا جلوگیری می کنند.

ب) بی وزنی و تنفس:

هنگامی که سفینه نیروی گرانشی زمین را ترک می کند فضانوردان دیگر از مشکل نیروهای شتاب دهنده آزاد می شوند ولی با مسئله بی وزنی روبرو می شوند یکی از مشکلات، فقدان فشار هیدورستاتیک است که به کاهش حجم خون، کم شدن جرم گویچه های قرمز و برون ده قلب می انجامد.

دومین مشکل، کاهش فعالیت های فیزیکی بدن است زیرا حرکت کردن در فضا به انقباض ماهیچه ای کمی نیاز دارد که کاهش فعالیت فیزیکی به کم شدن ظرفیت کار و از دست دادن کلسیم استخوان
می انجامد.

ج) فضانوردان در معرض تابش های کیهانی نیز قرار دارند:

میدان مغناطیسی زمین (کمربند تابشی و ان آلن) ذرات تابشی را به دام می اندازند و از ورود آنها به زمین جلوگیری می کند. تا زمانی که پروازهای فضایی پایین تر از کمربند وان آلن (1000 متری) انجام
می گیرند فضانوردان نسبتاً از تاثیر تابش ها در امان هستند اما وقتی که سفینه های فضایی شروع به پرواز در فراسوی میدان مغناطیسی زمین می کند برای حفاظت فضانوردان تدابیر احتیاطی ویژه مورد نیاز خواهدبود.